Dom Społeczny na Osiedlu Robotniczym (SP) – duży, narożny gmach przy skrzyżowaniu ulicy Praskiej i Pietrusińskiego; najważniejszy i najciekawszy architektonicznie obiekt dębnickiego Osiedla Robotniczego, a zarazem przykład wykorzystania architektury w rozwiązywaniu problemów społecznych.
W międzywojennej Polsce wiele osób nie miało gdzie mieszkać lub egzystowało w bardzo złych warunkach. Aby tej sytuacji choć częściowo zaradzić, Towarzystwo Osiedli Robotniczych zainicjowało budowę niedrogich, ale nowoczesnych mieszkań. Dzięki porozumieniu Towarzystwa z władzami Krakowa w 1935 r. w Dębnikach wzdłuż dzisiejszej ul. Praskiej wybudowano osiedle domów z mieszkaniami dla niezamożnych robotników – niewielkimi (30–40 m2), lecz o połowę tańszymi niż przeciętny czynsz w Krakowie. Każde miało też własny ogródek. Obok w 1937 r. stanął Dom Społeczny – funkcjonalistyczny budynek projektu krakowskiego architekta Fryderyka Tadaniera, złożony z kilku przenikających się brył. Mieściły się tu: dwa sklepy, przedszkole (później także szkoła), biblioteka i sala widowiskowa. Osiedle było więc samowystarczalne – wszystkie najważniejsze sprawy mieszkańcy mogli załatwić właśnie w Domu Społecznym.
Po II wojnie światowej w jednopiętrowych do tej pory domach dobudowanojedno dodatkowe piętro, postawiono też trzy kolejne domy oraz budynek szkoły. W Domu Społecznym mieściło się m.in. kino „Tęcza”. Dziś mają tu swoje siedziby Dębnicki Ośrodek Kultury „Tęcza”, biblioteka, teatr oraz władze dzielnicy. Nadal jest to więc ważne miejsce dla całych Dębnik.