Szpital Bonifratrów (PM) – Szpital Zakonu Bonifratrów św. Jana Grande na Kazimierzu przy ul. Trynitarskiej jest najstarszym z istniejących krakowskich szpitali. Jego początki sięgają 1609 r., kiedy to Walerian Montelupi ufundował szpital przy zbiegu ul. św. Jana i św. Marka. Przez dwa wieki służył on chorym i cierpiącym, z powodu zubożenia zakonu w okresie wojen i zaborów zabrakło jednak pieniędzy na remont popadającej w ruinę siedziby. W 1812 r. bonifratrzy otrzymali położony przy obecnej ul. Krakowskiej opuszczony klasztor, ogród i kościół Trynitarzy pw. Świętej Trójcy i tu się urządzili. W 1891 r. wraz z wyborem na przeora brata Laetusa Bernatka rozpoczął się wyjątkowo pomyślny okres krakowskiego zgromadzenia. Ojcowi Bernatkowi, z wykształcenia farmaceucie, udało się doprowadzić do wybudowania nowego szpitala. Jego architektem został Teodor Talowski, a część funduszy pochodziła ze składek społecznych. Placówkę nazwano imieniem cesarza Franciszka Józefa (który finansowo wsparł budowę) z okazji 50. rocznicy jego koronacji. W 1898 r. wmurowano kamień węgielny, a w 1906 r. otwarto i poświęcono nowy obiekt. W momencie otwarcia był to jeden z najnowocześniejszych szpitali w Galicji, dysponujący centralnym ogrzewaniem, ciepłą wodą i światłem elektrycznym. Obecnie imię ojca Bernatka nosi kładka łącząca dzielnice Kazimierz i Podgórze, odległa o kilkadziesiąt metrów od szpitala.
Podczas okupacji niemieckiej w okresie II wojny światowej klinika pozostała w rękach zakonu. Zatrudnienie znaleźli w niej polscy lekarze zwalniani przez Niemców z innych szpitali. W 1945 r. na skutek wysadzenia mostu na Wiśle zabudowania szpitala doznały dużych zniszczeń. Po wojnie, w 1949 r. szpital przejęło państwo, rok później przeszedł on całkowicie pod zarząd miasta Krakowa. Braciom zabroniono nawet wejść na teren jeszcze do niedawna prowadzonego przez nich szpitala. Przejście do klasztoru zamurowano, a placówce nadano imię Edmunda Biernackiego. Po upadku komunizmu bonifratrzy starali się odzyskać swój szpital. Na mocy porozumienia z wojewodą krakowskim szpital powrócił do zakonu 1 stycznia 1997 r., stając się pierwszą niepaństwową kliniką w Polsce. Jej patronem został św. Jan Grande, reformator hiszpańskiego szpitalnictwa. Jego kanonizacja była możliwa dzięki uzdrowieniu dokonanemu właśnie w krakowskim szpitalu w 1932 r.