Wzgórza Krzesławickie

Wzgórza Krzesławickie – XVII Dzielnica Krakowa zamyka w swoim obszarze kilka dawnych podkrakowskich miejscowości, takich jak m.in. Grębałów, Kantorowice, Krzesławice, Zesławice oraz Lubocza. Wieś, od której dzielnica wzięła swą nazwę, po raz pierwszy wzmiankowana została na początku XIII w. U swych początków należała do zakonu bożogrobców w Miechowie, podobnie jak Kantorowice. Losy Krzesławic na przestrzeni wieków były bardzo zmienne, wieś należała m.in. do Akademii Krakowskiej, w XVIII zakupił ją Hugo Kołłątaj, a sto lat później – Jan Matejko. Pod koniec XIX w. na terenie Krzesławic wybudowano fort „Krzesławice”, stanowiący część fortyfikacji Twierdzy Kraków.

Od połowy XX w. część Krzesławic znajdowała się w obszarze kombinatu metalurgicznego Huty im. Lenina, przemianowanej następnie na Hutę im. T. Sendzimira. Na terenach wsi wchodzących w skład obecnej XVII Dzielnicy znajdowały się dwory właścicieli, folwarki oraz karczmy. Większość z nich zostało włączonych w obszar miasta Krakowa w 1951 r. jako części składowe nowo utworzonej dzielnicy Nowa Huta. Łuczanowice i Węgrzynowice włączono do Krakowa w późniejszym okresie. Na terenie dzielnicy Wzgórza Krzesławickie, w Zesławicach, przez wiele lat funkcjonowała cegielnia, której wyroby wykorzystywano m.in. podczas budowy kombinatu Huty im. Lenina.

Do atrakcji, które odnaleźć można w XVII Dzielnicy, należy dwór Jana Matejki z początku XIX w., zabudowania fortu artyleryjskiego 49 „Krzesławice”, stanowiącego element fortyfikacji Twierdzy Kraków, oraz kościół św. Jana Chrzciciela i Matki Boskiej Szkaplerznej z XVII w., wybudowany w Jaworniku koło Myślenic i przeniesiony do Krzesławic pod koniec XX w., w którym znajduje się wiele zabytków sztuki sakralnej.